Ο κόσμος γεννιέται αγνός. Η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει είναι ενός μικρού αγοριού με το κουστουμάκι του. Έμοιαζε σαν ένας μικρός θεός. Τα παιδιά γεννιούνται με μια πνευματικότητα πιο πλούσια από των μεγάλων. Αν καταφέρεις και δεις τον κόσμο τους, είναι ένας κόσμος απίστευτα όμορφος. Παραμυθένιος. Η πνευματικότητα των μεγάλων είναι διαφορετική. Υπόκειται στη διαδικασία και την πορεία μιας ολόκληρης ζωής. Εμπεριέχει την επίτευξη δύσκολων έργων αλλά και τη γενίκευση. Μάλλον δε θα έπρεπε να επηρεάζεται από όλες τις προγενέστερες γενεές. Ακόμα και ο ιδεαλιστής δεν θα έπρεπε να υποκινείται από τον φόβο, αλλά από τα όνειρά του.

Τι σου προσφέρει η κοινωνία; Τελικά μήπως η ανθρωπότητα θα έπρεπε να έχει πιο ισχυρά μάτια για να γίνει ένας εξαγνισμός; Η συνείδηση του ανθρώπου θα έπρεπε να είναι η κορυφή της τομής της ζωής και της ανάτασης του κόσμου. Ο ανθρώπινος ψυχισμός θέλει πολλή δουλειά. Έχω δει ανθρώπους να γερνάνε με μια σοφία, να σμιλεύουν τη ζωή και να καλλιεργούν τη σοφία και οι άλλοι να αγωνιούν. Εγώ δε φοβάμαι τα πράγματα, αλλά προσέχω. Η ζωή είναι μία. Θέλω να ανακαλύψω την πραγματική αλήθεια. Να μη χαθώ μέσα στο παιχνίδι των φαινομένων. Να τρέξω στο δικό μου ουράνιο τόξο, αυτό που μου δόθηκε ή επέλεξα εγώ.

Να σας πω την αλήθεια, μεταξύ των μεγάλων και των παιδιών προτιμώ τον κόσμο των παιδιών.  Ίσως ένας παράγοντας στον οποίο σκοντάφτουμε είναι η πολλαπλότητα των φαινομένων. Τα παιδιά είναι απλά και αγαπούν χωρίς όρια.